Tragedia w japoni

To Straszne!Tragedia w Japonii!Zapraszam do Przeczytania!

Ostatnio czytałam na serwisie wegetariańskim o mordowaniu delfinów w zatokach Japonii. I kto by sie spodziewał takiego bestialstwa ze strony Japończyków?! Ok. 20 000 delfinów rocznie! Oczywiście władze mówią o tradycji… LOL Ta wątpliwa tradycja jest dość młoda i strasznie okrutna jak na zwyczajową tradycje XD Głupota ludzi granic nie zna… Więcej na: http://www.wegetarianie.pl/Article1500.html http://www.wegetarianie.pl/Article1295.html Petycja na: http://www.thepetitionsite.com/takeaction/427037941 Fragment artykułu: „Ruszyła międzynarodowa akcja „Act for Dolphins” przeciwko odbywającym się corocznie w Japonii polowaniom na delfiny. Od września do kwietnia rybacy z Kraju Kwitnącej Wiśni zapędzają do płytkich zatoczek tysiące delfinów, a potem zabijają je maczetami, włóczniami czy pałkami. Naukowcy twierdzą, że często są one oprawiane, kiedy jeszcze żyją. – To bardzo inteligentne zwierzęta – mówi Lori Marino, neurobiolog z Uniwersytetu Emory w Atlancie (USA). – Rozumieją, po co spycha się je w stronę brzegu. Sądzimy, że bardzo cierpią. – Umierają długo i w ogromnym bólu – dodaje dr Paul Boyle, szef amerykańskiej organizacji The Ocean Project, która też zaangażowała się w akcję ochrony delfinów. Według przyrodników są one wykorzystywane m.in. do produkcji karmy dla zwierząt domowych, a także afrodyzjaków. Władze w Tokio odpierają zarzuty naukowców. Twierdzą, że doroczne łowy na delfiny cieszą się w Japonii bardzo długą tradycją i są ważne z przyczyn nie tylko ekonomicznych, ale także kulturowych. – Staramy się ograniczyć ich cierpienia, ale zabijanie zwierząt zawsze będzie związane z okrucieństwem – twierdzi Takumi Fukuda, attaché ds. rybołówstwa ambasady Japonii w USA. Przyrodnicy z akcji „Act for Dolphins” zbierają podpisy pod petycją do japońskiego rządu o zaprzestanie polowań.”

czym są delfiny?

Mądrymi zwierzakami;p

DObra teraz temat

Czym sa delfiny?

Największą rodzinę wśród zębowców stanowią delfiny. Kika gatunków delfinów zamieszkuje wyłącznie wody tropikalne

większość natomiast zasiedla morza świata.

Delfiny wyróżniają się szpiczastym pyskiem , sierpowatą płetwą grzbietową i wysmukłą sylwetką.

Są świetnymi pływakami i uchodzą za bardzo inteligentne.

Wiele gatunków delfinów tworzy grupy z wyraźną hierarchią

społeczną : używają one sprawnego systemu porozumiewania

opartego na dźwiękach. Delfiny występujące w Gangesie, Indusie , Amazonce i kilku rzekach Chin należą do nielicznych

waleni słodkowodowych. Mętne wody tych rzek utrudniają orientację wzrokową.

Czy delfiny sa przyjaciółmi człowieka?

Piliniusz w Historii naturalnej opowiada o delfinach ratujących marynarzy. Również w naszym stuleciu znanych jest wiele takich przypadków.

Amerykańskie czasopismo ,,Natural Hstory” z 1943 r. opisuje

zadarzenie z wybrzeża Florydy ; Pewna kobieta podczas kąpieli straciła przytomność i pamiętała tylko że ktoś potrącił ją mocno i przeniósł na brzeg. Podobnej do pomocy udzielają delfiny swym chorym lub poszkodowanym pobratymcom : podtrzymują ich przy powierzchni wody umożliwiając oddychanie

Delfinki<3333 ;XD

Ciekwostki

Delfiny słyną ze swej inteligencji i poczucia humoru. Ich mózg ma mniej więcej takie same możliwości jak nasz. Biorąc pod uwagę rozmiary ciała, delfiny mają ok. 220 gramów mózgu przypadające na każde 35 cm długości, podczas gdy my mamy ok. 255 gramów. Walenie mają – obok ludzi – najbardziej rozwinięte mózgi na naszej planecie. Znaczna część mózgu delfina niemal na pewno zajmuje sięprzetwarzaniem informacji dostarczanych przez system echolokacyjny. Szybkość, z jaką delfiny się uczą także jest dowodem ich inteligencji.

Delfiny są bardzo stadnymi zwierzętami. Ich stada liczą na ogół nawet do tysiąca osobników. Jeśli natomiast zabraknie ryb – rozpadają się na mniejsze. Między członkami stada wytwarzają się bardzo liczne więzi i niezawodne metody wzajemnego porozumiewania się. Gdy stado znajduje się w niebezpieczeństwie, starsze delfiny tworzą krąg wokół młodych, zapewniając im ochronę. Są też bardzo lojalne wobec pozostałych członków stada. Delfiny uwielbiają się bawić. Na wolności swawolą z każdym stworzeniem, które znajdzie się na ich szlaku: nawet z żółwiami i ptakami.

Delfiny mają znacznie bardziej wyostrzony zmysł słuchu niż ludzie. Słyszą częstotliwości do 153 kilocyli na sekundę, co przy naszej zdolności słyszenia ograniczonej do 15-20 kilocyli na sekundę jest wynikiem znakomitym. Zmysł słuchu u delfinów ma pierwszeństwo przed innymi zmysłami.

Napędem delfina są ruchy w dół i w górę wykonane przez całą część ciała; wspomagają ją w tym silne płetwy ogonowe. Płetwy brzuszne służą delfinowi za ster i pomagają w utrzymaniu równowagi. Delfiny często wyskakują ponad wodę, gdy płyną z dużą szybkością. Widziano delfiny, które z łatwością osiągały prędkość bliską 100km/h. Mają doskonale opływowy kształt ciała, a skóra stawia minimalny opór. Istnieje też teoria mówiąca, że skóra delfina wydziela olej, dzięki czemu ssak gładko ślizga się w wodzie. Zarówno delfiny pospolite, jak i butlonose, szczególnie lubią się bawić na falach dziobowych statków, na przemian unosząc się na nich i przeskakując je.

Delfin Ciemny

Delfin Ciemny – waleń z podrzędu zębowców,
rodziny delfinów oceanicznych. Zamieszkuje morza
stref zimnych i umiarkowanych. Osiąga długość do
1,7 metra, a jego masa wynosi średnio 70 kg.
Delfin Czarny ma bardzo krótki czarny dziób.
Grzbiet i płetwy ssą czarne, boki szare z szeroką,
białą plamą w tylnej części ciała. Wokół oczu delfina
ciemnego nie ma czarnych łatek ” okularów ” co stanowi
wyjątek wśród przedstawicieli rodzaju. Pożywienie tego
delfina stanowią m.in : sardele, ryby przydenne oraz
dziesięciornice.

Delfiny ciemne żyją w dużych grupach, zazwyczaj 30
do parędziesiąt zwierząt, pozwalają innym gatunkom
 polować razem ze sobą. Delfinów ciemnych nie powinno
się trzymać w delfinariach z powodu perturbujących
konsekwencji – delfiny te pozbawione licznego
towarzystwa, do którego są przyzwyczajone
popadają w depresję, często chorują i nie
dożywają paru lat w akwarium.

Delfiny ciemne zasłynęły jako najdoskonalsi
akrobaci wśród waleni. To one najczęściej
wykonują skoki i są one doskonale
skoordynowane, jeżeli wykonywane przez
więcej niż jednego osobnika. Jednym z rodzajów
tych skoków jest tzw. cross-diving. Dwa delfiny
wyskakują wtedy wysoko nad wodę i zanurzają
się blisko siebie nurkując na krzyż.

Delfin krzyżowaty

Delfin krzyżowaty jest gatunkiem walenia z rodziny delfinowatych.

Jest umieszczany w rodzaju Lagenorhynchus, choć z najnowszych analiz wynika, że jest bardziej zbliżony do rodzaju Cephalorhynchus.

Zamieszkuje morza wokół Antarktydy.

Posiada około 1,8 m długości i waży około 90-120 kg.

Delfin ten jest czarno-biały.

Żyje w grupach liczących zazwyczaj od 5 do 10 okazów.

Delfin krzyżowaty żywi się prawdopodobnie rybami i kalmarami.
  Delfin krzyżowaty bywa nazywany również delfinem "klepsydrowym" (ang. hourglas dolphin), ponieważ nieregularny biały pas na jego boku przypomina połowę krzyża lub klepsydrę.

Cechy: Czarny, brzuch biały, biały pas po bokach, który w środku jest klepsydrowo zesznurowany; dziób krótki;

Występowanie: pelagiczne wody wokółbiegunowe chłodne umiarkowane do antarktycznych na półkuli południowej

Pożywienie: małe pelagiczne ryby

Długość ciała: 1,5 - 1,7 ;

Wielkość urodzeniowa: mniej niż 1 m

Największy znany: samica 1,83 m; samiec 1,63 m, w przybliżeniu 50-60 kg (zmierzono zaledwie kilka okazów)

Struktura społeczna: najczęściej małe grupy.
Jest słabo poznany przez człowieka.

Delfin południowy

Delfin południowy (Lagenorhynchus australis) – gatunek walenia z rodziny delfinowatych. Zamieszkuje morza wokół Ameryki Południowej i Wysp Falklandzkich. Ma czarną głowę, grzbiet i płetwy, białe gardło i brzuch, posiada też srebrzyste plamy po bokach i krótki dziób. Długość jego ciała wynosi 2-2,3 m. Waży około 120 kg. Delfiny te żyją w niewielkich grupach, od 5 do 20 osobników, choć jesienią są spotykane większe. Zwierzęta te są zagrożone w wyniku połowu przez chilijskich rybaków. Po raz pierwszy opisał go Titian Peale w 1848 roku. CECHY: Długość ciała 2 - 2,3 m, masa ciała około 120kg. Głowa, grzbiet i płetwy czarne, gardło i brzuch białe. Srebrzyste plamy na bokach. Dziób krótki.
TRYB ŻYCIA: Małe grupy.
WYSTĘPOWANIE: Morza wokół Ameryki Południowej i Wysp Falklandzkic.

Delfin Hektora

Cechy: gardło i brzuch białe; grzbiet szary; dziób krótki;

Występowanie: przybrzeżne wody Nowej Zelandii wokół Wyspy Południowej i na zachód od Wyspy Północnej

Pokarm: ryby powierzchniowe do przydennych, dziesięciornice

Wymiary: długość ciała około 1,4 m; masa ciała 40 - 50 kg.

Wielkość urodzeniowa: 0,6 - 0,7 m

Rozmiary w dojrzałości płciowej: samica: 1,35 - 1,39 m; samiec: 1,17 - 1,27 m

Największy znany: samica: 1,53 m, 57,3 kg; samiec: 1,38 m, 52,7 kg

Struktura społeczna: trwałe grupy liczące do 100 zwierząt.

Na podstawie:"Morza i oceany" wyd Delta i "Władcy Oceanu" wyd National Geographic

Krótki wstęp o delfinach

Głównym zmysłem delfinów jest słuch. Uszy delfinów są ledwie widoczne, gdyż małżowiny uszne zanikły podczas ewolucji tej grupy zwierząt. Uszy wewnętrzne jednak bardzo sprawnie odbierają dźwięki przenoszone przez wodę. Mają możliwość odbierania sygnałów stereofonicznych, dzięki czemu mogą określić kierunek, z którego dochodzi dźwięk. Ludzie znajdujacy się w wodzie tego nie potrafią, gdyż fale dźwiękowe docierają do uszu, wywołując drgania kości czaszki, przenoszące się do obu uszu jednocześnie. Natomiast każde ucho wewnętrzne delfinów i morświnów jest specialnie odizolowane od kości czaszki. To umożliwia zwierzęciu rejestrowanie opóźnienia pomiędzy dźwiękami dosięgającymi jednej i drugiej strony głowy- co pozwala okreslić kierunek, z którego dobiegł dźwięk. Jest to bardzo ważną umiejętnością gdyż delfiny żyją w świecie dźwięków; nie tylko wytwarzanych przez inne zwierzęta, ale i przez siebie. Aby zorientować się w otoczeniu, posługują się echolokacją, podobnie jak nietoperze. Emitują stały strumień krótkich sygnałów dźwiękowych, odbijających się od obiektów stałych i powracających do delfinów jak echo. Czas opóźnienia pomiędzy emisją a powrotem sygnału określa odległość od danego obiektu; precyzyjny, stereofoniczny słuch delfinów umożliwia im orientację w wodzie. Sygnały dźwiękowe emitowane przez delfiny są serią trzasków i gwizdów- jednak tak krótkich i tak szybko wysyłanych, że przypominają raczej skrzypiące drzwi. Powstające dźwięki są skupione przez zbiornik tłuszczowy na czole tzw. melon, który działa na zasadzie soczewki i emitowane podczas wydmuchiwania powietrza przez nozdrza. Dźwięki wracają, odbite od danego obiektu, i przechodzą do ucha środkowego przez kanał tłuszczowy w wydrązeniu szczęki dolnej. Dzięki instynktownemu analizowaniu odbitego echa, w mózgu delfinów i morświnów tworzy się kompletny, dźwiękowy obraz otoczenia, co pozwala tym waleniom unikać zagrożenia i lokalizować potencjalne ofiary. Odpowiednie analizowanie takich informacji możliwe jest dzięki znacznej liczbie komórek mózgowych. Mózgi delfinów i morswinów są naprawdę duże (mózg dorosłego butlonosa waży 2kg, a człowieka tylko 1,5 kg). Nie powinno nas dziwić zatem, dlaczego te zwierzęta są tak inteligentne i tak łatwo się uczą. W 1961 roku dwa delfiny wywołały sensację, rozmawiając przez telefon. Eksperyment wyglądał następująco: dwa delfiny znajdowały się w dwóch różnych basenach. Zwierzęta nie mogły się ani widzieć, ani słyszeć. Pomiędzy dwoma basenami zamontowano linię telefoniczną. Jeden z delfinów wydawał z siebie dźwięki, które były słyszalne w drugim basenie. Drugi delfin odebrał wiadomość i natychmiast podpłynął do słuchawki. Szukał rozmówcy. Oba delfiny wydawały z siebie powtarzające się dźwięki. Naukowcy twierdzili, że zwierzęta wzywały się w swoim języku po imieniu. Ponieważ nie mogły namierzyć partnera w zasięgu wzroku, zaczęła się ożywiona "rozmowa" przez telefon. Trwała ponad godzinę i była prowadzona w niezwykle kulturalny sposób. Oba delfiny czekały cierpliwie, aż partner skończy mówić, i nigdy nie wpadały mu w słowo. Chociaż rozmowa została zarejestrowana na taśmie i poddana dokładnej analizie, nie udało się odszyfrować mowy delfinów. Ponowiono eksperyment, łącząc telefonicznie delfiny z wybrzeży Hawajów z ich kuzynami z Florydy. Porozumienie między nimi było natychmiastowe. Zwierzęta rozmawiały w najlepsze i tylko ludzie nie rozumieli ani słowa. Podobne badania przeprowadzono na okręcie podwodnym. Nagrano "rozmowę" samicy i samca. Kilka dni później puszczono taśmę samcowi. Podpłynął do głośnika i słuchał. Nagranie włączano kilkakrotnie, jednak samiec wkrótce przestał interesować się przekazem. Zareagował jak człowiek, który kilka razy wysłuchał tej samej opowieści. Do tej pory nie udało się, niestety, ustalić, czy delfiny rozwiązują problemy, zastanawiając się nad nimi, czy stosując metodę prób i błędów.